Dünyayı, üzerinde yaşadığımız için evrenin merkezi olarak görürüz. Aynı sahiplenme ve korkuya bağlı olarak sahip olduğumuz beden de, içinde yaşadığımız için, dünyanın merkezi gelir bize. Daraltabildiğimiz kadar algılayabildiğimiz fikrini kim soktu aklımıza? Önemli değil. Nihayetinde, her eşittirin karşısına kendimizi yazarız. Gökyüzüne baktığımızda dikkatimizin dağılması sonucu, kayıp elimizden düşen ve kırılan cam oyuncaklar gibidir bu nevi düşünceler. Bu yüzden günün birinde, insanoğlu, gökyüzünü göremeyeceği bir yüryüzünde yaşamaya mahkum edilecektir. Hayal edebilmesinin temelini teşkil eden uçsuz bucaksızlık, her bulduğu duvara kendi adını yazmaya meraklı insan soyundan sorgusuz sualsiz alınacaktır.