Ben kendime çekmeye çalıştıkça gücü elverdiğince geriye doğru itiyor kendini. Beli eğriliyor, o derece, ama belli alışık. Neredeyse ikiye katlanacak ama ben kuvvetimi artırdıkça hemen mukavemetini yükseltiyor. Anlık bir titreme giriyor aramıza o anlarda ve sonra dengeye oturuyor sarf ettiğimiz karşılıklı güç. Saatlardir böyleyiz ama ona öyle geliyor gibi değil. Her an, ilk anki kadar mücadeleci. Ne fazla, ne az. Kollarımın ve omuz başlarımın moral motivasyonunun, bu durağanlık karşısında çaptan düşmesi gerekirken ben de kendimi kaptırmış gözüküyor ve terlemiş avuç içlerimle kavrayışımı sıkılaştırıyorum. Bunu fark ettiğim anlarda odaklanmam bir parça seyrelir gibi olsa da kendimi hemen toparlayıp karşı atağa geçiyorum. Sonra onun gösterdiği karşı dayanım ve sonrasında herşey kendini tekrar edip duruyor.